Nazwa odcinka nawiązuje do niemieckiego określenia lasu, przez który przebiegają fortyfikacje.
Chodzi o Strauchheide lub inaczej Harmelsdorfer Strauchheide. Polski odpwiednik tej nazwy to Las Rutwicki. Tylko trzy spośród jedenastu schronów tego odcinka mają zachowane oryginalne sygnatury: Strau.W.1, Strau.W.13 i Strau.W.15. Te oznaczenia pozwalają nam określić wielkość odcinka, którego fortyfikacje miały zapobiec posuwaniu się przeciwnika leśnymi traktami od szosy nr 22 w kierunku Strzalin i Zdbowa.
Wszystkie schrony były stosunkowo lekkie o klasie odporności C. Umiejscowiono je przy pierwszej linii okopów. Ze względu na brak jezior i innych przeszkód wodnych fortyfikacje obejmowały aż trzy linie rowów strzeleckich. Wykopano je, znakomicie wykorzystując mocno pofałdowany teren. Leśne drogi można było stosunkowo łatwo zablokować zaminowanymi zawałami, które znajdowały się pod ogniem broni maszynowej ze schronów i transzei umiejscowionych na dominujących wzgórzach. Wszystkie żelbetowe schrony tego odcinka wzniesiono w 1936 r.
Tylko trzy z nich miały pomieszczenia dla drużyny piechoty, resztę stanowiły proste jednoizbowe konstrukcje.