Do 1945 r. świątynia ta była protestanckim zborem. Zasadniczą jej część wzniesiono w 1721 r. po wielkim pożarze miasta. Relikty szesnastowiecznego kościoła zostały jednak wykorzystane podczas tej odbudowy. Szesnastowieczną metrykę ma zachodnia, węższa część nawy, natomiast szersza – wschodnia – została zbudowana w 1721 r. Ówczesny patron zboru, Dionizos Jerzy Joachim von Blankenburg, sfinansował kaplicę przylegającą do południowej ściany świątyni. Stanowi ona mauzoleum właścicieli miasta, a w znajdującej się poniżej krypcie pochowany jest m.in. budowniczy pałacu – Dionizos Jerzy Joachim von Blanckenburg.
Neoromańską wieżę kościelną dobudowano dopiero w 1887 r. Liczne przeróbki i modernizacje spowodowały, że kościół jest dziś bezstylowy, jedynie wewnętrzne wnęki okienne oraz dawne mauzoleum von Blanckenburgów można określić jako barokowe.
Wyposażenie dzisiejszego kościoła pozbawione jest elementów zabytkowych. Uwagę zwracają współczesne witraże ufundowanie przez różne mirosławieckie firmy i podmioty. Na dzwonnicy znajdują się dwa żeliwne dzwony ufundowane w okresie międzywojennym.
Wiosną 1945 r. na dziedzińcu mirosławieckiego kościoła urządzono cmentarz wojenny. Pochowano tam kilkudziesięciu polskich żołnierzy, którzy polegli 10 lutego 1945 r., zdobywając Mirosławiec. Cmentarz ten zlikwidowano w 1950 r., a poległych żołnierzy ekshumowano i przeniesiono na cmentarz wojenny w Wałczu, gdzie spoczywają do dziś.
