N.60
Sygnatura domyślna, jednosektorowy, składający się z izb bojowej i pogotowia oraz z przedsionka; klasa odporności B1, obiekt zniszczony.
N.55
Sygnatura domyślna, dwusektorowy, składający się z dwóch izb bojowych i przedsionka, klasa odporności B1, obiekt zniszczony.
N.50
Dwusektorowy, izba bojowa połączona z przedsionkiem. Wzniesiony w 1935 r. w klasie odporności B1.
N.81
Położony na półwyspie jeziora Wielimie, dwusektorowy schron, którego załoga współdziałała ze schronami w rejonie Gałowa. Obiekt ten jest dobrze zachowany. Powstał w 1935 r. w klasie odporności B1.
Odcinek Neustettin (sygnatura N.)
Odcinek taktyczny Wału Pomorskiego Neustettin (sygn. N.) ciągnie się od jeziora Wielimie, w pobliżu osady Gałówko, a następnie na południowy wschód od wsi Gałowo i na zachód od dawnego folwarku Bügen (dziś Bugno), by od północnego zachodu ominąć Szczecinek. Północna część tych fortyfikacji leżąca w pobliżu miejscowości Gałówko i Gałowo (do 1945 r. była to […]
E.15
Unikatowy, dwupoziomowy obiekt. W górnej części schronu znajdowały się niewielki przedsionek, izba bojowa i pomieszczenie, w którym znajdowały się wyjście awaryjne oraz szyb łączący oba poziomy. Dolną kondygnację wypełniała izba pogotowia. Schron dysponował ponadto zewnętrznym stanowiskiem obserwatora.
E.14
Bunkier ten miał odporność B1 i wyposażony był w dwustrzelnicową kopułę pancerną, czyli zaliczał się do tzw. Panzerwerków. Obecnie bardzo zniszczony.
Et.6
Schron typu “Tobruk”.
Et.5
Schron typu “Tobruk”.
E.12
Składał się z izby bojowej i przedsionka.
Et.4
Obiekt typu Ringstand 58c.
T.2
Schron- garaż, bardzo dobrze zachowany.
K.2
Obiekt składa się z dużej izby pogotowia, w której są drzwi prowadzące do małego pomieszczenia węzła łączności i pokoju dowódcy. Z tego drugiego można dostać się do dobrze zachowanego stanowiska obserwatora. Rury głosowe były w pomieszczeniach pogotowia i dowódcy. Pozwalały one na komunikację z obserwatorem artyleryjskim.
E.11
Składa się z izby bojowej z kazamatą pancerną, pomieszczenia pogotowia, stanowiska obserwatora artyleryjskiego osłoniętego poziomą płytą pancerną oraz przedsionka. Najlepiej zachowane są: przedsionek i izba bojowa. W tym pierwszym umieszczony był piecyk, co jest rzadkim rozwiązaniem. Żołnierze w izbie pogotowia mogli komunikować się z obserwatorem za pomocą rury głosowej.
E.9
Jednosektrorowy, dwukomorowy: przedsionek i izba bojowa.
Et.3
Mały schron typu “Tobruk”, służył do ostrzeliwania ogniem okrężnym.
E.8
Schron bojowy z dobrze zachowanym zewnętrznym stanowiskiem obserwacyjnym.
T.1
Dwuizbowy schron o budowie analogicznej do obiektów na odcinku De (Demmin).
E.7
Składał się z przedsionka i izby bojowej. Stanowisko obserwatora zwieńczone było poziomą płytą pancerną z peryskopem.
Et.2
Schron typu Ringstand 58c, sygnatura domyślna.
E5
Ten obserwacyjno-bojowy obiekt składał się z niewielkiego przedsionka, izby bojowej osłoniętej pionową płytą pancerną ze strzelnicą i stanowiska obserwatora zwieńczonego obserwacyjną kopułą pancerną 9P7. Ten rzadko spotykany element można było tam obejrzeć jeszcze w latach dziewięćdziesiątych XX w. Później zdemontowano go i przewieziono jako eksponat dla Muzeum Wojsk Lądowych w Bydgoszczy.
K1
Schron dowodzenia. Obiekt jest dobrze zachowany i składa się z pokoju dowódcy, izby żołnierskiej ze strzelnicą wewnętrzną i małego przedsionka. W izbie żołnierskiej przebywali zapewne telefonista, łącznik i wartownik.
E3
Lekki, jednokomorowy i jednosektorowy bunkier, jedyny obiekt odcinka E., który ma niską klasę odporności C.
E1
Jest to obiekt obserwacyjnobojowy składający się z izby bojowej, pomieszczenia pogotowia, stanowiska obserwatora artyleryjskiego oraz przedsionka. Stanowisko ogniowe ckm było osłonięte kazamatą, składającą się z płyt stropowej i czołowej o grubości 10 cm. Natomiast stanowisko obserwatora osłonięto poziomą płytą pancerną z otworem na przyrząd optyczny. Obiekt jest dobrze zachowany
Betonowa zapora przeciwpancerna
Nad Jeziorem Wielimie, przy drodze do Gwdy Wielkiej znajdują się wyraźne pozostałości betonowej zapory przeciwpancernej. W dwa rzędy prostokątnych otworów montowano masywne stalowe dwuteowniki, które skutecznie blokowały przejazd. Po obu stronach tej drogi ciągnęły się natomiast tzw. zęby hipopotama, czyli zapory w postaci kilku rzędów drewnianych pali.
