_
W 1382 roku Biały Bór otrzymał lokację na prawie chełmińskim, potwierdzoną w roku 1395. Dokument lokacyjny wydał Wielki Mistrz Zakonu Krzyżackiego Konrad Zóllner von Rotenstein. Prawo chełmińskie zdeterminowało układ miasta, czyli prostokątny rynek i regularny układ ulic.
_
Do rozwoju gospodarczego Białego Boru przyczyniło się przerwanie przez Polskę dawnego połączenia Zakonu z Nową Marchią. Nowy szlak handlowy przebiegał już przez Biały Bór. Niestety tragiczny w skutkach pożar z 1408 roku zahamował rozwój gospodarczy i urbanistyczny miasta. W kolejnych dekadach pożar jeszcze trzykrotnie nękał mieszkańców Białego Boru – w czasie tych pożarów doszczętnie spłonęły 74 domy, kościół ewangelicki, ratusz, młyny oraz 20 stodół.
_
W 1772 roku Biały Bór znalazł się pod zaborem pruskim. Niemiecka nazwa miasta brzmiała Baldenburg. W czasie pierwszej wojny światowej okoliczne tereny nie ucieriały bezpośrednio w wyniku działań wojennych, ludność poniosła jednak znaczne ofiary na cele ogólnowojenne. Po klęsce Niemiec, Wielkopolska i większość Pomorza Zachodniego weszła w skład państwa polskiego. Ze skrawków prowincji, które pozostały w Niemczech utworzono nową prowincję o antypolskiej nazwie Marchia Graniczna Poznań – Prusy Zachodnie. W jej skład wszedł m.in. powiat człuchowski z Białym Borem.
_
W czasie II wojny światowej Biały Bór był ważnym punktem niemieckiego oporu. Obronie miasta sprzyjało jego położenie między jeziorami, w dolinie otoczonej wąwozami oraz zbudowany system fortyfikacji w ramach Wału Pomorskiego. Na ulicach znajdowały się bunkry i rowy przeciwpancerne.
26 lutego 1945 roku Biały Bór powrócił do Polski. Miasto w 80% uległo jednak zniszczeniu. Ucierpiały budynki takie jak kościół, dwa tartaki, cegielnia, hotel, poczta. Zabudowa wokół rynku została całkowicie zniszczona. Z wojennej zawieruchy ocalało tylko kilka starych domów…
_
Źródło i fot. Miasto i Gmina Biały Bór
