Cmentarz Wojenny w Wałczu to jeden z największych tego typu obiektów w Polsce. Decyzję o jego powstaniu podjęto w połowie 1949 roku, uznając potrzebę zgromadzenia w jednym miejscu szczątków żołnierzy polskich i radzieckich poległych na terenie Powiat Wałecki w czasie II wojny światowej.
Na Cmentarz Wojenny przeznaczono teren na obrzeżach Miasto Wałcz, przy wyjeździe na Gorzów Wielkopolski drogą krajową nr 22. Pierwszą ekshumację przeprowadzono 2 grudnia 1949 roku na ówczesnym Cmentarzu Wojskowym przy ulicy Bohaterów (obecna aleja Tysiąclecia). Kilkadziesiąt zbiorowych mogił rozmieszczono amfiteatralnie na powierzchni 8625 m2 wokół podwyższenia z obeliskiem. W pobliżu ustawiono dwa krzyże – katolicki i prawosławny. Na płycie głównej znalazły się urny z ziemią z pól bitewnych, u wejścia na cmentarz postawiono pomnik ku czci żołnierzy walczących o zdobycie Wału Pomorskiego, zaprojektowany przez Edmunda Majkowskiego a wykonany przez Bronisława Chromego – znanego i cenionego artystę rzeźbiarza.
Oficjalne otwarcie Cmentarza Wojennego odbyło się 31 października 1962 roku. W 1965 roku, w 20. rocznicę przełamania umocnień Wału Pomorskiego, na Cmentarz Wojenny w Wałczu odbyły się tu centralne uroczystości z udziałem Marszałka Polski Mariana Spychalskiego, generalicji Wojska Polskiego i Armii Radzieckiej, a także przybyłego ze Związku Radzieckiego Bolesława Kieniewicza.
Oficjalnie dane wskazują, że na Cmentarzu Wojennym w Wałczu spoczywa 4390 polskich i 1638 radzieckich żołnierzy poległych w 1945 roku, jednak zdaniem Mariana Wiatra, który od lat bada historię tego cmentarza występują tu dość znaczne rozbieżności, co do ilości pochowanych tam zwłok. Tym bardziej, że pochowano tu także robotników przymusowych i członków ich rodzin, zmarłych w niewoli niemieckiej w latach 1939 – 1944.
